Met het optimisme gevoed door de lucratieve droogleggingen van grote meren zoals de Beemster werd in de 17e eeuw ook met het inpolderen van de ‘drie Waterlandsche meren’ begonnen: het Buikslotermeer, het Belmermeer en het Broekermeer. Na aankoop van de gronden rondom elk meer, waar de ringdijken met aan beide zijden een ringvaart moesten worden aangelegd, werd in 1626 begonnen met de werkzaamheden. En dat viel niet mee. De kleilaag onder het veen lag te diep om uit te graven zodat de dijk op het veen werd aangelegd, met diverse verzakkingen en andere tegenslagen tot gevolg.

Uiteindelijk werden de dijken aangelegd en kon begonnen worden met het droogmalen. Een poldermolen uit die tijd kon ongeveer een hoogteverschil van 1 meter overbruggen dus er waren er voor elk meer drie molens nodig die in een ‘molengang’ met elkaar verbonden waren, zie ook de tekening van de drie Waterlandsche meren. Om wateroverlast in het ‘oude’ land te voorkomen door al dit uitgepompte water werden nabij Monnickendam twee molens gebouwd die het uitgepompte water verder uitsloegen in de Zuiderzee. In 1628 lagen de meren droog en kon met de uitgifte van de kavels worden begonnen.

Maar in plaats van vruchtbare klei waarop aardappelen konden worden verbouwd zoals in de Beemster, trof men nat, niet ingeklonken veen aan. Dus niet alleen waren de kosten van de aanleg de pan uit gestegen, de opbrengsten vielen ook tegen. En de waterhuishouding van Waterland werd ook nog eens bemoeilijkt door het wegvallen van drie belangrijke waterboezems. Waarom het gemeentebestuur van Monnickendam en de dorpsbesturen van Ransdorp, Zuiderwoude en Broek in Waterland aan dit avontuur zijn begonnen kan men zich afvragen. Pure speculatiezucht gevoed door de successen van eerdere droogmakerijen zoals de Beemster is misschien de beste verklaring.